آکادمی طب چینی و هنرهای سلامت بخش «گنجه»
گنجینه طب، فلسفه و هنرهای درونی و سلامت بخش چین را، در شکل اصیل آن، به شما می سپاریم و در این مسیر همراه شما هستیم.
گفتاری در شرح معنی «گنجه»
از دیرباز در چین باستان، حکما به جهت درک بهتر طبیعت به مثابه جهان بزرگ و درک خویشتن به مثابه جهان کوچک به طور مدام در حال مشاهده و نظاره کردن محیط پیرامون و نیز درون خویش بوده اند و در پی این مشاهدات دقیق و کشف و شهود و تامل بر آنها به الگوهایی دست می یافتند. این الگوها به مرور کامل تر و دقیق تر می شدند و تصویر روشن تری به ایشان می نمایاندند. از جمله این مشاهدات متوجه آسمان و هر آنچه بر پهنه آن نمایان بود و زمین و هر آنچه بر آن یافت می شد، بود. مجموعه این کنکاش ها در طول سده های متمادی شناختی ژرف از طبیعت در آن دوران پدید آورد. تییِن گَن (天干, Tian Gan) به معنای تنه یا بدنه آسمانی و دی جه (地支, Di Zhi) به معنای شاخه های زمینی، تصویر درختی با شکوه را می سازند که از زمین تا به آسمان قد بر افراشته و آن دو را به هم پیوند می دهد. آن را تونگ تیین شو (通天术, Tong Tian Shu) نامند به معنای درخت که راه بین زمین و آسمان است یا به عبارت نمادین بازتاب دهنده الگوهای زمین، آسمان و نیز تعامل این دو است. زبانی رمزگونه برای درک روابط عالم. به طور خلاصه در زبان چینی تییِن گَن و دی جه را «گن جه (GanZhi)» یا همان «گنجه» می نامند که هسته مرکزی فلسفه و حکمت چین را تشکیل می دهد. نام «مدرسه طب چینی و هنرهای سلامت بخش گنجه» از این معنی بر گرفته شده است. همچنین گنجه در زبان شیرین پارسی شهریست که حکیم نظامی عارف بزرگ ایرانی در آنجا به دنیا آمده است. نیز به معنای جایی است که در بر دارنده چیزیست که از نظر من در موقع نامگذاری حس گنج داشت، یعنی در این مدرسه گنجینه هایی مربوط به حکمت، فلسفه، طب و به طور کلی هنرهای سلامت بخش سرزمین چین آموزش داده می شوند، در همان حالت و شیوه های اصیل آن، به امید خدا.
مقداد عبدی، اردیبهشت ماه ۱۴۰۳
نظرات شما
نظرات شما
نظرات شما